2.Grup 1.Çalışma

Bir kaç gün ara ile yepyeni gönüllülerle 2, grup ilk dersimizi yaptık. Aynen diğerlerinde olduğu gibi çok yorucu ama o kadar neşeli, hareketli bir çalışma daha yapıp gene ik çalışma için çok güzel pastalar süslediler. Onları o kadar önceden uyarmam rağmen bu kadar uzun süreceğini ve yorulacaklarını tahmin etmemişler. Aslında olaya mantık boyutunda baktığınız zaman bu şekilde pasta yapmanın pek akılcı bir tarafı yok. Saatlerce uğraştığınız şey bir kaç dakika içinde bir kaç takdir cümlesi eşliğinde mideye indiriliyor. Ama hayatta hiç bir şeyi sadece mantıkla açıklayamadığımız gibi pasta yapmanın insana verdiklerini de bu işi yapmadığınız sürece ifade edemeyiz. Aslında olay bir hobi uğraşı olarak ele alınığında kabul edilebiliyor. Kafanızın ve bedeninizin sadece yaptığınız bu işe yoğunlaşarak başka şeylerden arınması bir anlamda terapi oluyor. Yalnız benim için bu derslerle birlikte işin başka bir boyutu daha ortaya çıktı. Ben hobi olarak başladığım ve sürdürdüğüm pasta yapma işini başkalarının da hobi edinebilmesi için harika toplulukların içinde buldum kendimi. Böylece henüz bir senedir bulunduğum bu ülkede bu çalışmalar sayesinde bir sürü yeni arkadaş edinir oldum. Hepsi birbirinden tatlı olan bu bayanlarla pasta yaparken neler konuşup paylaştığımızı bir bilseniz.Hmmm konuyu fazla dağıtmayayım gene. Bu sefer katılımcı olarak 3 kişi, izleyici olarakta 2 kişi vardı. İzleyicilerimizden Kadriye'yi tam anlamıyla yamak olarak kullanıp onu getir bunu götür işlerinde kullandık. Ama en çokta susayanları buz gibi sularla destekleyerek büyük sevap kazandı. Kadriye izleyici ve yamak durumundayken nasıl olduğunu anlayamadan tatlı kızı Belis kıyıdan kenardan katılarak ele geçirdiği her malzemeyle istikbal vaad etti. Meğerse Belis oyun hamurlarıyla oynamayı çok severmiş. Bu durumda bizim mutfakta onun için nimet oldu.Herkes kekini kendi pişirip getirdi. Küçük kek pişirin uyarılarıma rağmen kendince küçük ama bizim için büyük bir kek pişiren Seher gün sonunda niye küçük bir kek istediğimi anladı. Zeynep'çim de kekini verdiğim ölçülere göre büyük gelen bir kalıpta pişirdiği için keki çok inceydi ama devreye hemen Asuman girerek kare pişirdiği kekinin yarısını sınıf arkadaşıyla paylaştı.

Biz gene ganaş hazırladık ve herkes istediği meyvelerle pastasını hazırladı. Pastalar dolapta kendilerine gelirken onlarda ne yapsam telaşına düştüler. Kitaplar karıştırıldı, herkes gözüne kestirdiği bir modele başladı.

Zeynep oğluşu için bir pasta yapmak istediğinden araba, uçak, gemi kalıpları kullanarak hamurları oğlan pastasına yakışacak renklerde seçti. En erken onun süslemesi bitti ve bir ara alın şu pastayı önümden yoksa daha fazla süsleyerek berbat edeceğim paniği yaşadı. Arda onunla çok gurur duymuş ve o günkü en güzel pastayı yapanın annesi olduğuna karar vermiş aldığımız son duyumlara göre.

Asuman kitapta gördüğü bu sade ama göründüğü kadar da kolay olmayan bu pastaya vuruldu. Bire bir yapmak için büyük bir ciddiyetle çalıştı. Hatta modelin üzerinde olan güvercinleri de bir kaç kere yaptı ama unutarak diğer hamur parçalarıyla attı, yılmadı gene yaptı. Yardımcı olmak için benim yaptığım kuşa da bu daha çok ördeğe benziyor deyip reddetti. Ama nihayetinde kuşunu da kondurdu. Fiyonkların hamurlarını ince açtığı için kuruyan kurdelelerin daha kolayca kırıldığını da tecrübeleriyle öğrenmiş oldu. Kırık fiyonklar onun cesaretini kırmak yerine eve gider gidermez yenileri hazırlayıp koymuş pastanın üzerine. İnadına hayran kaldım Asu.

Seher de sanırım en çok şeker hamurunun renklendirmesinde zorlandı. Durmadan bu renk oldu mu diye bize sorup, yok daha yoğurmalısın cevabını alınca offf çekip durdu. O bize hamur açamadığını söylediyse de kendi hamurunu hiç yardımsız açan ve tek başına yırtmadan kaldıran o oldu. Çiçekte karar kıldı ve illa da kelebek istedi. Herkes pastayı çok beğendi ama kelebeklerin biraz fazla olduğu konusu da konuşulmadı değil.

Belis ise kalıplarla, çiçeklerle bir sürü şeyler denedi. Annesine niye sen de yapmadın diye sordu durdu. Ama malesef bizim mutfak 4. bir pastayı kaldıracak kapasite de değildi. Ama onunda eğlenceli bir gün geçirdiğine eminim. Bu arada Kadriye bize yardım etmekle kalmadı o ve Seher güzel sesleriyle kulak paslarımızı da giderdiler.

Her zamanki gibi çok yorgun ama mutlu ve gururlu kadınlar uzun süren bir fotograflama aşamasından sonra ellerinde pastaları evlerinin yolunu tuttular. Ben mi ne yaptım? Yüzümde bir gülümseme mutfağın toplanmasına yardım ettikten sonra kendimi koltuğa attım.